www.jaf.fora.pl

numerek

Marie.Antoinette.PROPER.DVDRip.XviD-NeDiVx Maria antonina

To niedokończony utwór na kamerę, foie gras i buty Manolo Blahnika. Reklamówka pełna konfekcji, wśród której zaplątało się nieco intrygujących szkiców i myśli. Coppola wstrząsa zawartością tej torby w naiwnym przekonaniu, że jej zawartość ułoży się w jakąś znaczącą kompozycję. Ale osiąga jedynie to, że incydentalne migawki z życia francuskiego dworu przed Wielką Rewolucją wysypują się z filmu jak szczątki bogatego portretu rozjechanego przez ciężarówkę.

Małżeństwo 14-letniej Austriaczki z królem Francji ma związać ze sobą dwie potęgi europejskie. Jedynym, czego się oczekuje od żony Ludwika XVI, jest wydanie na świat następcy tronu. Ponieważ przez kilka następnych lat Francja nie może doczekać się delfina, bohaterka zostaje otoczona niechęcią i wzgardą, mimo że to dziecinny król nie stanął na wysokości zadania.
Film oparty na książce Antonii Fraser przedstawia Marię Antoninę jako spontaniczną, lekkomyślną dziewczynę uprzedmiotowioną i przytłoczoną przez monarchiczne kalkulacje i dworską pompę. Spotkanie bohaterki z nowym światem Coppola ukazuje zabawnie i inteligentnie niczym przejście Alicji na drugą stronę lustra. Wysoce sformalizowane dworskie rytuały powtarzają się tu z ironiczną regularnością, a obrazy wyrafinowanych strojów i dań przyprawione są prześmiewczą złośliwością.
W dalszej części ornamenty zostają, ale satyryczny pazur reżyserki się tępi. Coppola nieudolnie usiłuje wzruszyć nas losem osamotnionej królowej i przedstawić jej styl życia – gromadzenia rzeczy i pławienie się w luksusie – jako swego rodzaju protest przeciwko dusznej atmosferze formalności i konwenansów.
Poprockowe hity na ścieżce dźwiękowej zdają się sugerować, że film ma apelować do współczesnej wrażliwości. Ale „Maria Antonina” popada jedynie w romantyczny sentymentalizm. I nie dość, że autorka wkleja tu obrazy, które niczemu nie służą, to często od jednego do drugiego przechodzi z subtelnością drwala.
Można byłoby podziwiać Coppolę za to, że poważyła się stworzyć wizerunek historycznej postaci pozbawiony ramy moralnej i politycznych odniesień, gdyby był on odlotowo oryginalny. W jej filmie jednak, tak jak w świecie, który przedstawia, wszystko sprowadza się do trywialnej konstatacji – nuda uchodzi za cierpienie, konwenanse za moralność, a plotka za politykę. Tylko ornamenty są godne podziwu.